Persoon met kanker (Identity S5-1)
| IKH Identity PmK S5-1 | |
|---|---|
| Person | IKH PmK S5-1 |
| Intention | |
| Prepare plan | |
| Reflect | |
| Carry out | |
| Concrete steps | |
| Forced steps to comply | |
| Trigger | |
| Emotions | |
| Mental condition | |
| Acceptable quality of life | |
| Desires | |
| Concrete goals | |
| Pressure to comply | |
| External party | |
| Execute protocol | |
| External party goal | |
Verschillende zaken kunnen een rol spelen wanneer je als werknemer een beslissing moet nemen:
- De keus om te stoppen met werk is niet makkelijk. Het kan moeilijk zijn om het werk los te laten, omdat het werk houvast biedt en onderdeel is van je identiteit.
“Ik vond het heel moeilijk om mijn werk los te laten. Ik heb me officieel ziekgemeld en ik had heel veel overuren, dat is ook niet normaal. Maar het is wel zo dat ik denk; ‘ja weet je, het heeft wel geholpen om ook nu dingen in perspectief te zien en op afstand.’ Eigenlijk is het maar werk. Ik heb er eigenlijk ook altijd wel een vorm van eigenwaarde aan ontleend en nu zie ik dat op de een of andere manier ik het dan toch minder nodig heb.”
- Je besluit te stoppen met werken en staat ook achter die keus, maar vindt het wel lastig dat je niet weet hoelang dit gaat duren.
“En dan uiteindelijk, toen het dan helemaal duidelijk was hoe de behandeling eruit ging zien, toen heb ik al het werk overgedragen. Verdeeld over mijn drie collega's eigenlijk. Ik heb toen gezegd; ‘Ik zie wel wanneer ik er weer ben.’ Dat was een beetje een open einde natuurlijk dat je niet weet van… misschien zie je me een half jaar niet, misschien sta ik volgende maand weer op de stoep om een paar uurtjes te werken.”
- Je zou eigenlijk wel willen blijven werken maar kan onvoldoende continuïteit bieden en voelt je daardoor toch min of meer gedwongen om te stoppen. Dit is niet per se wat je zelf zou willen.
“Toen ik in de bestraling en chemotablettenperiode kwam, toen ben ik er mee gestopt. Ook wel omdat het toen eigenlijk niet meer ging. Ook omdat ze [de werkgever] het gewoon te lastig vonden worden, want ik werkte gewoon nog wel een beetje.
Het gebrek aan continuïteit was natuurlijk wel lastig. Ik heb toen nog wel een afscheidsspeech gehouden. Daar zat de geneesheer-directeur ook bij en toen zei ik; ‘Wat ik heel bijzonder vind is dat iedereen nog wel een gezonde kant heeft, zelfs al ben je psychiatrisch patiënt. Het is heel bijzonder dat dat niet wordt gezien hier.’ Ik dacht, steek die maar in je broekzak en knoop hem maar dicht. En eigenlijk heeft het me ook wel geholpen dat ze liever wilden dat ik stopte want ik dacht altijd dat het bedrijf failliet ging als ik niet kwam.”
