Professionele generalisten versus specialisten
Het uitgangspunt in een duurzame samenleving is dat ieder individu een acceptabel niveau van leven heeft. Dit is uiteraard een subjectief begrip en kan ook in de loop der tijd veranderen. Neem als voorbeeld een dementerende. We weten dat dementie een ziekte is die van kwaad naar erger gaat. Wat is dan bij iedere achteruitgang nog een acceptabel niveau van leven? De samenleving wordt gemaakt door individuen, de burgers die tegelijkertijd ook deel kunnen uitmaken van de overheid en het bedrijfsleven. We streven een leefbare en welvarende samenleving na.
Mensen hebben soms een helpende hand nodig. Burger- en overheidsparticipatie is erop gericht mensen te helpen, om ze als het ware een duw in de rug te kunnen geven zodanig dat de weg naar boven weer kan worden gevonden maar dat in ieder geval een acceptabel niveau van leven wordt gerealiseerd. De vraag is nu: hoe organiseren we de hulp zodanig dat de expertise die in een samenleving zit - bij organisaties, maar ook bij mantelzorgers en vrijwilligers - zo optimaal mogelijk wordt benut?
Veel meer in de coachende rol dan overnemen. (anoniem)
Hier stuiten we gelijk op een dilemma, samengevat in de tegenstelling professionele generalisten versus specialisten. Het beleid van Porthos is dat iedereen een generalist is. De vraag is of dat een goede ontwikkeling is. Als organisaties hun specifieke rol specialistisch invullen, dan kan door goede samenwerking betere hulp worden geboden. Dit is typisch een geval van waar liggen de grenzen van een organisatie. Wordt een specifieke organisatie, zoals Porthos, gezien als een eenheid waaruit alle zorg wordt verleend. In dat geval is het logisch dat binnen een organisatie wordt gestreefd naar generalisten die overal op ingezet kunnen worden. Of kunnen organisaties breder kijken en waar nodig over hun eigen schaduw heen stappen door samen te werken met andere organisaties. Hiermee wordt het samenlevingsbelang leidend en daarmee komt het eigenbelang van een organisatie op de tweede plaats. Samenwerking lijkt ook een noodzakelijke stap te zijn om te komen tot de één gezin, één plan, één regisseur insteek.
College is bang voor risico's. (anoniem)
Wel wat onduidelijkheid wat nu bij wie hoort qua werkzaamheden. (anoniem)
De casemanager probeert steeds te vertalen richting de andere clusters, afstemmen. Voorheen was het 3 afzonderlijk medewerkers die allen op huisbezoek gingen, nu is dat nog 1 persoon. Dat wordt door de client vaak als prettig ervaren. (anoniem)
Uit interviews blijkt dat deze insteek in de gemeente Sluis nog lang niet altijd goed van de grond komt. Het vereist een vergaande samenwerking tussen organisaties, mantelzorgers en vrijwilligers. Los kunnen laten en goede regievoering is hier het credo. Dit is mogelijk door het goed inrichten van PDCA cycli, waarmee delegeren niet synoniem is met verlies van controle, integendeel. Het dilemma zit het hem in het durven loslaten, want dit kan vergaande consequenties hebben, waaronder het bestaansrecht van een organisatie.