Professionele generalisten versus specialisten
Het uitgangspunt in een duurzame samenleving is dat ieder individu een accpetabel niveau van leven heeft. Dit is uiteraard een subjectief begrip en kan ook in de loop der tijd veranderen. Neem als voorbeeld een dementerende. We weten dat dementie een ziekte is die van kwaad naar erger gaat. Wat is dan bij iedere achteruitgang nog een acceptabel niveau van leven? De samenleving wordt gemaakt door individuen, de burgers die tegelijkertijd ook deel kunnen uitmaken van de overheid en het bedrijfsleven. We streven een leefbare en welvarende samenleving na.
Mensen hebben soms een helpende hand nodig. Burger en overheidsparticipatie is erop gericht menesen te helpen, om ze als het ware een duw in de rug te kunnen geven zodanig dat de weg naar boven weer kan worden gevonden maar dat in ieder geval een acceptabel niveau van leven wordt gerealiseerd. De vraag is nu: hoe organiseren we de hulp zodanig dat de expertise die in een samenleving zit - bij organisaties, maar ook bij mantelzorgers en vrijwilligers - zo optimaal mogelijk wordt benut?
Hier stuiten we gelijk op een dilemma, samengevat in de tegenstelling professionele generalsiten versus specialisten. Het beleid van Porthos is dat iedereen een generalist is. De vraag is of dat een goede ontwikkeling is. Als organisaties hun specifieke rol specialistisch invullen, dan kan door goede samenwerking betere hulp worden geboden. Dit is typisch een geval van waar liggen de grenzen van een organsiatie. Wordt een specifieke organisatie, zoals Porthos, gezien als de eenheid. In dat geval is het logisch dat binnen een organisatie wordt gestreefd naar generalisten die overal op ingezet kunnen worden. Of kunnen organsiaties breder kijken en waar nodig over hun eigen schaduw heen kunnen stappen door niet het eigenbelang leidend te laten zijn maar waar nodig het samenlevingsbelang voorrang te geven. Het lijkt ook een noodzakelijke stap te zijn om te komen tot de één gezin, één plan, één regiseur insteek. Uit interviews blijkt dat deze insteek in de gemeente Sluis nog niet goed van de grond komt. Het vereist een vergaande samenwerking tussen organisaties, mantelzorgers en vrijwilligers. Los kunnen laten en goede regievoering is hier het credo. Het dilemma zit het hem in het kunnen en durven loslaten, en dit kan vergaande consequenties hebben, waaronder het bestaansrecht van een organisatie.