IKH S2/nl

Overzicht

Naast de werkgever moeten op een gegeven moment ook collega’s worden geïnformeerd. Ze zullen schrikken als ze het nieuws over jouw diagnose horen.

Soms zijn naaste collega’s al (deels) op de hoogte maar dit is lang niet altijd het geval. En als je het aan collega’s die dichtbij je staan vertelt, mogen zij het dan verder vertellen of liever niet? Als je dit liever niet hebt kan dat hen soms weer in ongemakkelijke situaties brengen.

Wil je zelf je collega’s informeren over je ziekte of wil je dat iemand anders dit voor je doet? Hoe belangrijk is de betrokkenheid van je collega’s voor jou?

Handelingsopties

Ik deel mijn diagnose zelf met mijn collega’s  

“Zoals ik het gedaan heb toen kreeg ik de onderzoeken dat er iets verdachts zat. Toen heb ik alleen mijn leidinggevende en degene die de planning doet verwittigd. Ze hebben iets gevonden, maar ik weet nog niet wat het traject is. Ik vertel het tegen jullie twee, maar je moet het gewoon voor je houden want want ik weet niet wat de rest van het traject is. Bij ons, en ik denk ook bij andere bedrijven waar je met meerdere mensen werkt, wordt er altijd geouwehoerd. Toen ik wist wat het traject was heb ik het tegen mijn directe collega's gezegd. Mijn tip daarbij is om er in de tekst bij te zetten dat je duidelijk aangeeft of ze het mogen delen met collega's. Ik had het tegen mijn ploeg gezegd en mijn collega was expres boven gebleven om het nieuws als eerste met de volgende ploeg te delen. Je zit dan al in een moeilijke situatie en dan is het heel vervelend om het via via te horen."

Ik wil dat iemand anders mijn collega’s op de hoogte brengt  

“Ik vond het vervelend om steeds maar mijn verhaal te moeten doen. Daarom gaf ik zelf een [online] update en daar mochten collega’s dan op reageren, dus mensen appten mij niet van ‘Hoe gaat het?’. Dat gaf mij de ruimte om informatie te delen en om duidelijk en open te zijn over hoe het ervoor stond. Via via gaat het toch anders. Het zou nooit zo zijn zoals ik het zelf wil overbrengen. Verder had ik een collega als aanspreekpunt. Doordat ik het lijntje hield via de groepsapp sprak ik ze wel regelmatig en doordat ik af en toe kwam werken voelde ik me ook niet vergeten of achtergesteld. En daarnaast stuurden ze ook nog wel eens een kaartje en een bloemetje."

Adviezen

Hoe wil je het contact met je collega's vormgeven?

Jouw ziekte kan ook voor je collega’s directe gevolgen hebben, bijvoorbeeld doordat ze (tijdelijk) taken van je moeten overnemen. Hoe beter ze jouw persoonlijke situatie begrijpen hoe groter de bereidheid zal zijn om jou te ontlasten.

“Ik hoor op een gegeven moment weleens aan een tafel dat ze ontzettend teleurgesteld zijn in de collega’s omdat ze dan vinden dat ze te weinig contact komt vanuit de collega’s, dat ze het idee hebben dat ze vergeten zijn. Dan probeer ik ze weleens te spiegelen, dat hoeft geen onwil te zijn dat collega’s het soms heel lastig vinden als ze niet weten van jou waar heb je behoefte aan om dan ook de eerste stap te zetten in het contact. Dan adviseer ik ze ook absoluut, probeer aan te geven waar je behoefte aan hebt. Want vaak zit daar het probleem dat het team op afstand blijft, dat daar de radiostilte zit ook vanuit de medewerker en ze dan het heel… laten we haar maar met rust laten want ze zit er waarschijnlijk niet op te wachten en van allebei de partijen niet weten wat de behoefte is” (werkgever)

Het hoeft geen eenrichtingsverkeer te zijn.

“Ik denk dat het niet alleen maar eenrichtingsverkeer moet zijn. Dat jij ook het initiatief mag nemen om je collega’s in te lichten. Veel vrouwen die ik sprak vonden dat ze door hun collega’s in de steek werden gelaten, maar dan denk ik je hebt daar zelf ook een aandeel in. Je kan wel gaan zitten afwachten, maar het is gewoon zo, in de eerste periode krijg je veel reacties en als het traject vordert wordt het gewoon minder, dat is gewoon zo. Maar daar heb je zelf ook een aandeel in. Dit is wat ik zelf prettig vond.” (werknemer)

Hoe ga je om met de reacties?

Het vertellen van de diagnose kan ook voor anderen schokkend nieuws zijn. Mensen gaan met je meeleven en willen weten hoe het met je gaat. Dit kan prettig zijn, maar als je liever even met rust gelaten wilt worden is het raadzaam om dat gewoon te zeggen. Probeer aan te geven wat je daar zelf prettig in vindt.

Werknemer: "Wat ik ervaren toen ik het nieuws heb gedeeld, dat ik de mensen moest geruststellen. Wat jij dan eigenlijk zelf nodig had, had ik het gevoel van ik moet die ander gaan geruststellen, van het komt goed, ik ga niet dood, ik ga de behandeling in. Achteraf lach je erom, maar het is toch wel de omgekeerde wereld. Ik had er soms moeite mee. Dat iemand in tranen uitbarstte, dat ik dacht van waarom doe je dat? Omdat ik er anders in zat. Iets binnenin me zei het komt goed we moeten er even doorheen en dan had ik soms moeite met verschillende reacties die ik kreeg. Omdat ik er toch positief instond."

Overwegingen

Voor de werknemer

Je bepaalt zelf of en hoe je collega’s informeert over je diagnose. Wees je er wel van bewust dat er een onzekere periode voor je ligt; de kans is groot dat je regelmatig moet verzuimen. Collega’s zullen hier meer begrip voor hebben als je open en transparant bent over je situatie. Probeer ook aan te geven welk soort collegiale steun je wel of niet prettig vindt, zo weten collega’s hoe ze jou het beste kunnen helpen. 

Voor de werkgever

Afhankelijk van iemands takenpakket, de cultuur en organisatiestructuur  van het bedrijf kunnen collega’s een belangrijke rol gaan spelen bij de re-integratie van de zieke werknemer. Hebben zij begrip voor de situatie; zijn ze bereid om mee te denken in het belang van de zieke werknemer? De werkgever kan de zieke werknemer helpen bij het managen van de nodige collegiale steun.