IKH S17/nl

Werkgever

Dat het traject is afgesloten betekent niet dat er geen symptomen en late gevolgen meer zijn. Het verwerkingsproces begint nu meestal pas. Blijf hier heel alert op en vraag regelmatig aan je werknemer hoe het gaat.

'Mensen die langdurig ziek zijn geweest moet je sowieso in de gaten houden. Ik denk dat de gevolgen voor iemand die kanker heeft gehad, dat het toch wel voor de rest van je leven zal blijven. Ik denk dat het goed is om dit als leidinggevende in de gaten te houden. Iemand kan het graag achter zich willen laten kan ik me voorstellen, maar het is er wel. Dat ook de medewerker zelf de ruimte voelt van dit is hoe ik me voel. Laat hen weten dat gevoelens gedeeld kunnen worden. Voel je bijvoorbeeld de veiligheid om te vertellen dat het thuis niet goed gaat, dat je schulden hebt etc. etc.?'

Praktische zaken

Bied je werknemer ondersteuning bij de formele afronding van het traject

'Als je aan het einde van zo’n traject komt dan wordt er van een werknemer verwacht dat die heel zijn re-integratietraject gaat uploaden bij het UWV. Ik doe het altijd samen met een werknemer, altijd. Maar als je kijkt naar hoe het UWV dat opzet is dat eigenlijk niet de bedoeling. Je kunt het als werknemer slecht treffen, dat je dat allemaal zelf moet doen. Nou dan heb je een taaie klus hoor.'

Coach werk en kanker: Ik zie in mijn praktijk eigenlijk allemaal vrouwen die proberen de ballen hoog houden waar emoties ineens omhoog schieten nadat het behandelingstraject is afgerond. Soms is dat een half jaar en soms is dat ook twee, drie, vier jaar later. Heel vaak emotionele en psychische klachten. Depressie ook weleens burn-outs. Vaak complex. 

Werknemer: Het houdt niet op bij afsluiting van het re-integratieproces. Op een gegeven moment ben je weer volledig aan het werk maar kun je nog tegen dingen aanlopen. Ik vind dat je daar keuzes in moet maken. Moet je dat melden. Denkt iedereen Nou Peter is beter? Maar je loopt wel tegen dingen aan. Peter is beter. Afgestreept volgende, maar dat werkt zo niet. Sommige gevolgen krijg je pas later. Ik had nooit neuropathie, totdat ik 4 maanden klaar was met de chemo. Toen had ik ineens tintelingen. Ik dacht krijg nou wat. Ook nu ik alweer een jaar mijn uren draai. Er zijn echt dingen waar ik tegenaan loop waarvan ik niet zo goed weet of ik dat bespreekbaar moet maken, of maar ploeterend door moet gaan.

Herkenbaar hoor. Ik heb ook weleens het idee dat mensen denken ja ik weet het nu wel, je hebt kanker gehad. Mijn coach heeft dat ook weleens letterlijk gezegd, van ja dat is geweest.

Kijk ik zit nu in de overgang he door chemo. Ik ben 38. Ik kan geen kinderen meer krijgen is nu duidelijk. Je zit in een ander traject. Ik merk ook weleens dat mensen denken daar komt ze weer met haar kankerverhaal.

HR-adviseur: Ik denk dat het ook belangrijk is om mensen die langdurig ziek zijn geweest nauwlettend in de gaten te houden. Mensen die op een gegeven moment er zijn, maar misschien is er niet veel onderscheid te maken. De gevolgen, nogmaals wat ik me erbij voor kan stellen, de rest van je leven blijft dat misschien wel. Dat je toch wat anders in het leven staat. Je moet het er niet steeds over hebben, maar wel goed om als leidinggevende in de gaten te houden hoe het gaat. Iemand kan het ook achter zich willen laten maar het is er wel. Maar hoe regel je dat in he? Ook dat de medewerker zelf weet dat het er gewoon mag zijn. Mag het er zijn dat je met die gevoelens worstelt en dat je die ook gewoon kan delen met elkaar. Ook met je collega’s onderling zonder dat het er altijd over gaat want dat wil je ook niet.

HR-aviseur: Je hebt eigenlijk te maken met restverschijnselen. maar die kunnen ook weer veranderen. En dat je dus op dat moment helder moet hebben van hey we gaan weer eens kijken welke hulplijnen we kunnen inschakelen en dat je dan weer meerdere paden hebt.

HR-adviseur: het is voor een medewerker natuurlijk ook altijd verdrietig om weer opnieuw te constateren dat je tegen je grenzen aanloopt. 

Werknemer: Het enige waar ik wel last van heb is dat ik door die chemo’s in een klap in de overgang ben geraakt. Gewrichten, ik voel me soms wat bejaard als ik opsta, geïrriteerd, maar ik denk dat ik dat anders ook had gehad maar dan misschien een paar jaar later.

Dat heb ik denk ik wel d’r aan over gehouden. Ik ben wat chaotischer, vergeetachtiger. Omdat we veel thuis werkten plande ik de ene vergadering na de andere. Nu we weer op het werk zijn merk ik dat ik soms vergeet de reistijd in te plannen. Dat je achter de feiten aanloopt. Dat soort dingen.